KARDEŞ: Yoksa…Yoksa… Sen miydin o? Yanındaki,
sendin demek! Hemşire ölmeden önce
yüzünde bir huzur ifadesi vardı demişti… Abla… En çok
seni severdi… Herkesten, her şeyden çok!
Gidişin onu yıktı.

ABLA: Geç kalmış.

KARDEŞ:Ne için?
ABLA: Yıkılmak için, geç kaldı. Ben gitmeden yıkılacaktı
ki bir anlamı olsun. Anladığı an. O
mükemmel “an”da, yıkılıcaktı!
KARDEŞ: Hastaydı abla… Hep hastaydı. Giderek daha
kötü oldu. Gidişin sonunu getirdi.
ABLA: N’apsaydım, milletin keyfi bozulmasın diye
             kalsa mıydım!? Her şey çok normalmiş gibi…
(konuşmaları diyaloglaştırıp, abartılı oynayarak)
      Merhaba! nasılsınız… üstünüze çok yakışmış!
İyiyiz, iyiyiz… evet, tabii… selamun aleyküm, biz de iyiyiz!
Hayırlısı olsun. Gözünüz aydın… tabi,
tabi! her şey yolunda… İyiyiz! Gittim. Bittiğim için gittim.